Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014

Τα συναισθήματα είναι για ΟΛΟΥΣ

Κυρίαρχος σκοπός του προγράμματός μας είναι να κατανοήσουν τα παιδιά τις διαφορές των δύο φύλων αλλά και τις ομοιότητες, και τα συναισθήματα είναι αυτά στα οποία θα στηριχτούμε για να τονίσουμε την ισότητα. Γιατί μπορεί άνδρας- γυναίκα να έχουν εξωτερικές ανατομικές διαφορές, όμως αισθάνονται και νοιώθουν τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο.
Ξεκινάμε λοιπόν με την παραδοχή ότι τα συναισθήματα είναι για όλους. Είναι μια γενίκευση που θέλουμε να κατανοήσουν και να δεχτούν τα παιδιά... η χαρά, η λύπη, ο φόβος, ο θυμός κλπ. δεν είναι συναισθήματα που χαρακτηρίζουν το ένα ή το άλλο φύλο.


Τα παιδιά έρχονται σε επαφή με τις νέες τεχνολογίες, χρησιμοποιώντας το πληκτρολόγιο του υπολογιστή και το διαδίκτυο για να βρουν εικόνες σχετικές των συναισθημάτων.

 
 

Αφού λοιπόν τις εκτυπώσουμε, μαζευόμαστε στην παρεούλα μας για να συζητήσουμε για αυτές.
Παρατηρούμε ότι οι εικόνες που εκτυπώσαμε παρουσιάζουν πρόσωπα και των δύο φύλων...
Προσπαθούμε να τις διαχωρίσουμε, να τις ομαδοποιήσουμε...
 




 
... και να μιλήσουμε περισσότερο για αυτά τα συναισθήματα. Αλήθεια, πότε εμείς έχουμε αισθανθεί χαρά ή λύπη ή φόβο; τι είναι αυτό που μας θυμώνει; τα παιδιά διηγούνται ιστορίες προσωπικές από γεγονότα που τους προκάλεσαν ανάλογα συναισθήματα με αυτά που βλέπουν στις εικόνες... πολλά από αυτά που λένε είναι κοινά, απόδειξη ότι τα συναισθήματα είναι για όλους!






Κάθε παιδί παίρνει στα χέρια του την λέξη που αντιστοιχεί σε ένα συναίσθημα και λέει το όνομά του ή μια άλλη φράση που προτιμά, παίρνοντας κάθε φορά την ανάλογη έκφραση...

                        "Γεια σου! με λένε...." (το λέμε με χαρά, με λύπη, με φόβο, με θυμό)

                                "Σήμερα είναι Δευτέρα" (το λέμε με χαρά, λύπη, φόβο, θυμό)

Προσεγγίζοντας τα συναισθήματα μέσα από την τέχνη, δείχνουμε στα παιδιά 3 πίνακες γνωστών ζωγράφων και ζητάμε καταρχήν να μας τους περιγράψουν: "τι φύλο είναι οι άνθρωποι που βλέπουμε; τι κάνουν στον πίνακα; τι συναίσθημα μάλλον έχουν; γιατί άραγε έχουν αυτό το συναίσθημα;" Οι απαντήσεις των παιδιών είναι εκπληκτικές.

                                 Η Κραυγή του Μουνκ, το Χαμίνι και η Αποστήθιση του Γύζη

Πολύ σημαντικό να αναφέρουμε ότι από αυτές τις συζητήσεις μας, ακούστηκαν και κάποιες φράσεις- στερεότυπα από τα παιδιά. Για παράδειγμα, στον πίνακα της κραυγής, που είχαμε μια διαφωνία για το αν το πρόσωπο που παρουσιάζεται είναι άντρας ή γυναίκα, κάποιο παιδί είπε ότι είναι γυναίκα γιατί... οι άντρες δε φοβούνται! Πολύ καλή ευκαιρία για περαιτέρω συζήτηση! Ζητάμε από τα παιδιά να μας πουν κάποιες φορές που θυμούνται ο μπαμπάς να φοβήθηκε για κάτι... τελικά, όλοι θυμηθήκαμε κάτι που φοβίζει ανεξαρτήτως φύλου! Και άραγε, ο μπαμπάς ενός άλλου παιδιού (που μας είπε ότι δεν κλαίει ποτέ), μήπως τελικά έχει κλάψει, αλλά όχι μπροστά του για να μην το λυπήσει περισσότερο;

Η ιστορία "Αγάπη απέραντη σα θάλασσα", μιλάει για τα συναισθήματα... τα παιδιά ζωγραφίζουν το συναίσθημα της αγάπης, κάνουν φύλλα εργασίας...





 






...και τέλος ακούνε το μουσικό κομμάτι "το νησί των συναισθημάτων" του Χατζηδάκι.

Διαβάζουμε το κείμενο...


...βάζουμε στη σειρά τις εικόνες...




...δραματοποιούμε αυτό που ακούμε...

 
Κάθε συναίσθημα εμφανίζεται στο πρόσωπό μας. Όταν χαιρόμαστε, τότε γελάμε, όταν στενοχωριόμαστε, τότε το στόμα μας πηγαίνει λίγο προς τα κάτω και ίσως δακρύσουμε, όταν  θυμώνουμε, τότε τα φρύδια μας και τα χείλη μας σουφρώνουν! είναι σαν ένα προσωπείο που σχηματίζεται πάνω στο πρόσωπό μας...


 

είναι εύκολο αυτό να το αποτυπώσουμε στο χαρτί; και να φτιάξουμε τα δικά μας προσωπεία;






Τα παιδιά γίνονται ζευγάρια. Το ένα παιδί παίρνει μια έκφραση και το άλλο ζωγραφίζει πάνω στο προσωπείο του την έκφραση που βλέπει.

                                                                         χαρά

                                                                         θυμός


έπειτα φορούν τα προσωπεία τους και βρίσκουν τα παιδιά με την ίδια έκφραση και φτιάχνουν νέα ζευγάρια
θυμός
 
                                                                         χαρά

                                                                           λύπη

Η εβδομάδα μας έκλεισε με την αντιμετώπιση ενός φόβου που έχουν σχεδόν όλα τα μικρά παιδιά, αλλά πολλές φορές και οι μεγάλοι! ήρθε στο σχολείο μας η οδοντίατρος και ήρθε η ώρα να...ξορκίσουμε το φόβο μας!
Διαβάσαμε μια σχετική ιστορία και προετοιμαστήκαμε... ψυχολογικά!






Με πολλή φροντίδα μας μίλησε για το στόμα μας, τη λειτουργία του, το σχολαστικό καθαρισμό του, τις τροφές που πρέπει να αποφεύγουμε. Μας έδειξε επίσης πάνω στα μυτερά δόντια του λύκου πώς να βουρτσίζουμε τα δικά μας για να μη χαλάνε ποτέ! Έπειτα, μας εξέτασε!





Και εμείς, αν φοβόμασταν λιγάκι (άντρες, γυναίκες, παιδιά!) είδαμε ότι δε χρειάζεται πια!